كانادا به عنوان يك "دموكراسي كامل"، [161] با سنت ليبراليسم، [162] و يك ايدئولوژي سياسي ميانه رو، [163] برابري خواه، [164] توصيف مي شود. تاكيد بر عدالت اجتماعي عنصر متمايز كننده فرهنگ سياسي كانادا بوده است.[165][166] صلح، نظم، و حكومت خوب، در كنار منشور حقوقي ضمني، اصول بنيادي دولت كانادا هستند.
در سطح فدرال، كانادا تحت سلطه دو حزب نسبتا ميانه‌روي است كه «سياست دلالي» را انجام مي‌دهند، [الف] حزب ليبرال كانادا با گرايش چپ ميانه و حزب محافظه‌كار كانادا با گرايش به راست ميانه (يا پيشينيان آن).[175] ] از نظر تاريخي، حزب ليبرال خود را در مركز طيف سياسي كانادا قرار مي دهد، [176] [177] با حزب محافظه كار در سمت راست و حزب دموكرات جديد كه چپ را اشغال مي كند.[178][179] سياست راست افراطي و چپ افراطي هرگز نيروي برجسته اي در جامعه كانادا نبوده است.[180][181][182] پنج حزب در انتخابات 2021 نمايندگاني به پارلمان داشتند - حزب ليبرال كه در حال حاضر يك دولت اقليت را تشكيل مي دهد. حزب محافظه كار كه اپوزيسيون رسمي هستند. حزب دموكراتيك نوين؛ بلوك كبكوا؛ و حزب سبز كانادا.
اجاره ويلاهاي خوش نقشه رامسر براي سفر هاي زمستاني
كانادا داراي يك سيستم پارلماني در چارچوب يك سلطنت مشروطه است - سلطنت كانادا پايه قوه مجريه، مقننه و قضاييه است.[184][185][186] پادشاه حاكم، پادشاه چارلز سوم است كه همچنين پادشاه 14 كشور ديگر مشترك المنافع و هر يك از 10 استان كانادا است. شخصي كه پادشاه كانادا است، همان پادشاه بريتانيا است، اگرچه اين دو نهاد از هم جدا هستند.[188] پادشاه يك نماينده به نام فرماندار كل را با توصيه نخست وزير براي انجام بيشتر وظايف سلطنتي فدرال خود در كانادا منصوب مي كند.
در حالي كه سلطنت منبع اقتدار در كانادا است، در عمل موقعيت آن نمادين است.[187][191][192] استفاده از قدرت هاي اجرايي توسط كابينه هدايت مي شود، كميته اي از وزراي تاج، كه مسئول مجلس عوام منتخب است و توسط نخست وزير (جاستين ترودو فعلي)، [193] رئيس دولت انتخاب و رهبري مي شود. با اين حال، فرماندار كل يا پادشاه ممكن است در شرايط بحراني خاص قدرت خود را بدون توصيه وزير اعمال كنند.[191] براي اطمينان از ثبات دولت، فرماندار كل معمولاً فردي را به عنوان نخست وزير منصوب مي كند كه رهبر فعلي حزب سياسي است كه بتواند اعتماد كثرت را در مجلس عوام جلب كند.[194] بنابراين دفتر نخست وزيري (PMO) يكي از قدرتمندترين نهادهاي دولت است كه اكثر قوانين را براي تصويب پارلمان و انتخاب براي انتصاب توسط وليعهد، علاوه بر موارد فوق الذكر، فرماندار كل، معاون فرمانداران، سناتورها، قضات دادگاه فدرال و رؤساي شركت هاي تاج و تخت و سازمان هاي دولتي.[191] رهبر حزبي كه بيشترين كرسي ها را در اختيار دارد، معمولاً رهبر اپوزيسيون رسمي مي شود و بخشي از يك نظام پارلماني متخاصم است كه هدف آن كنترل دولت است.[195]
سالن طولاني مجلس سناي كانادا با دو كرسي مخالف با نقاشي‌هاي تاريخياتاق سنا در بلوك مركزي در پارلمان هيلهر يك از 338 نماينده پارلمان در مجلس عوام با كثرت ساده در يك حوزه انتخاباتي يا سواره انتخاب مي شوند. انتخابات عمومي در كانادا بايد توسط فرماندار كل برگزار شود كه با توصيه نخست وزير يا از دست دادن راي اعتماد در مجلس آغاز شود.[196][197] قانون اساسي 1982 ايجاب مي كند كه بين انتخابات بيش از 5 سال نگذرد، اگرچه قانون انتخابات كانادا اين زمان را به چهار سال با تاريخ ثابت انتخابات در اكتبر محدود مي كند. 105 عضو سنا، كه كرسي هاي آنها بر اساس منطقه اي تقسيم مي شود، تا سن 75 سالگي خدمت مي كنند.[198]
فدراليسم كانادا مسئوليت هاي دولتي را بين دولت فدرال و ده استان تقسيم مي كند. مجالس قانونگذاري استاني تك مجلسي هستند و به شيوه پارلماني مشابه مجلس عوام عمل مي كنند.[192] سه قلمرو كانادا نيز داراي قوه مقننه هستند، اما اينها مستقل نيستند و نسبت به استانها داراي مسئوليتهاي قانوني كمتري هستند.[199] قواي مقننه سرزميني نيز از نظر ساختاري با همتايان استاني خود تفاوت دارند
اجاره ويلاهاي لاكچري رودبار